داستانک

پای سیب را از توی فر بیرون آوردم و چند عکس از آن گرفتم. مشغول قاچ کردنش بودم که ناگهان موزیک ویدیویی از تلویزیون باعث

دویدم. آنقدر دویدم که از نفس افتادم. کسی دور و برم نبود. انگار در یک برهوت گیر افتاده بودم. هنوز باید می‌ماندم. شاید این آخرین

من به خودم قول داده بودم که از مسیرهای فرعی به خانه برنگردم. تمام راه‌های اصلی بسته بودند. سرم را چرخاندم. هر چه می‌دیدم کوچه

خوب می‌دانم مرا با کس دیگری اشتباه گرفته اما با او گرم می‌گیرم. انگار کس دیگری در درونم اصرار دارد مرا دوست او معرفی کند.

تمام ظروف را در صندوقی عتیقه گذاشته بود و همیشه به من می‌گفت: یادت باشه اون ظرف‌ها فقط یه وسیله‌ی ساده نیستن. توشون طعم هزار

هیچوقت دلم نمی‌خواست یک آدم معمولی باشم. اما همه مرا با این ویژگی می‌شناختند. مگر برای آن‌ها فرقی داشت که من چه می‌خواهم. نشستن روی

اولین قدم را میان بوته‌های خاردار برداشتم. خارها به لباسم می‌چسبیدند و از سرعتم می‌کاستند. نگاهم به ته مسیر بود. یاد استادی افتادم که خیلی