جنگلِ پاییزی

اولین باری نبود که جنگل می‌رفتم اما اگر هزار بار هم دل به جنگل و دریا بزنم باز هم برایم تازگی دارد. چقدر زود دو روز گذشت. برای شما هم این گذر زمان چون برق و باد است یا فقط من اینگونه فکر می‌کنم. البته گاهی وقت‌ها هم تصور می‌کنم زمان حلزون‌وار می‌گذرد.

دلم می‌خواست سراسر جنگل را بگردم و حتا با خنده گفتم دلم میخواد برم توی جنگل گم شم.

گاهی گم شدن هم زیباست فقط باید ترس برمان ندارد. چون درست زمانی که می‌ترسیم، پیدا کردم مسیر سخت‌تر می‌شود.  خواه ناخواه حس ترس را همه‌ی ما آدم‌ها داریم فقط کسی می‌تواند کنترلش کند که جسورانه، به تنهایی به دل کوه، جنگل، دریا و بیابان بزند. اصلن برایش فرق نداشته باشد کجا می‌رود و فقط برود. من هیچگاه همچین شخصیتی نداشتم. ولی مدتی‌ست که دلم می‌خواهد تنهایی سفر رفتن را یاد بگیرم. انگار هر چه می‌گذرد این عمل سخت‌تر می‌شود. نمی‌دانم چرا.

اما چند بار تنهایی کافه رفتم و دفترچه‌ام را از کیفم بیرون آوردم. نوشتم و نوشتم و یک آن دیدم دمنوشم دارد از دهن می‌افتد. آن نشست‌ها خیلی به من چسبید.

تنهایی زمانی زیباست که تو بدانی کنار خودت و به همراه خدا جمعی هزار نفره را می‌توانی تشکیل دهی. هزار کار نکرده را می‌توانی ترتیب دهی. به خودت بیندیشی. خودت را بهتر بشناسی.

با خودت به گفتگو بنشینی. و در کنار خودت احساس خوشبختی کنی.

هر چند ما آدم‌ها کلن اجتماعی هستیم و تک و تنها خلق نشده‌ایم. اما یادمان نرود اگر ما خلوتی برای خود نداشته باشیم هیچگاه در ارتباطات جمعی آنطور که باید خوب نخواهیم بود.

در خلوت و تنهایی است که ما خودمان را می‌سازیم تا در جمع بتوانیم بهتر عمل کنیم. فکر کنیم و پیش برویم.

در یادداشت‌های روزانه کلی پرش داریم. یعنی من این یادداشت را با جنگل شروع کردم و به تنهایی رسیدم.

***

من تنها در جنگل قدم نزدم اما با خانواده‌ام جنگل نوردی کردیم و جاهایی رفتیم که قبلن نرفته بودم. برگ‌های پاییزی هم دلبری می‌کردند و من پشت سر هم ازشان عکاسی می‌کردم. حیف که دوربینم را با خودم نبرده بودم وگرنه عکس‌هایی با کیفیتی عالی می‌گرفتم.

هر چند همین که خودم آنجا بودم و آن روز آفتابی در خانه نماندم خودش جای سپاسگزاری دارد.

پاییز سال گذشته به همین جنگل رفته بودم و چشمم به رودخانه‌ای افتاد که در سطحی پایین‌تر از جنگل قرار داشت. آن زمان راهی برای ورود به آنجا پیدا نکردم. اما دو روز پیش که با مادر رفته بودیم گفتم کاش میشد بریم پایین. او هم سریع موقعیت را دید و گفت از اینجا میشه رفت دیگه.

راست می‌گفت یک راه باریک وجود داشت که می‌شد سرپایینی رفت و به آن قسمت از جنگل راه پیدا کرد.

وقتی به آنجا رسیدم از خود بی خود شدم. دیدن آبی به آن زلالی، وجودم را سرشار از شوق و ذوق کرد. و دوباره من شدم و گوشی‌ام که داشت آن زیبایی را ثبت می‌کرد.

برگ‌های زرد پاییزی روی آب شناور بودند. این صحنه برایم بسیار دل‌انگیز بود. جلوتر رفتم و تنه‌ی یک درخت را دیدم که قطع شده بود و آنجا روی زمین قرار داشت. اما چیزی که توجهم را جلب کرد جوانه‌هایی بود که از قسمت‌های مختلفش روییده بود.

به قسمت دیگری از همین رودخانه یا چشمه رسیدم. چون آب از جایی می‌جوشید و رد میشد. و در برخورد با سنگ‌ها چنان صدای گوش‌نواز و آرامش‌بخشی داشت که دلم می‌خواست تا ابد همانجا بمانم و به هیچ چیز فکر نکنم جز زندگی و امیدی که جاری بود. برای دقایقی چشمانم را بستم و گوشم را به آن صدای دلنشین دادم.

گوشی‌ام را برداشتم و علاوه بر عکس، فیلم هم گرفتم. دلم می‌خواست اینجا عکس و فیلم‌ها را منتشر کنم تا شما هم لبریز آرامش شوید و لذت ببرید. شاید من توصیف جذابی از این صحنه‌ها نداشتم اما عکس‌ها بهتر می‌توانند زیبایی‌ها را القا کنند.

عکس‌های پاییزی

ویدئو‌ها

مجبور شدم برای اینکه ویدئو‌ها بارگذاری شود حجمشان را پایین بیاورم، برای همین کیفیتش پایین آمد.

چشمانتان را ببندید و به این آهنگ طبیعت گوش بدهید و تصور کنید وسط جنگل ایستاده‌اید و برگ‌های قرمز، زرد و نارنجی با هر بادی که می‌وزد بر روی زمین فرود می‌آیند.