قصه ای از جنس تنهایی | کتاب نقشه هایی برای گم شدن

گذشته ی ملال انگیز

به من گفته بود هر زمان که ذهنش دارد اذیتش می کند صدایش را پایین می آورد. اما من هر وقت خواستم امتحانش کنم نشد. می خواستم از او بپرسم که چطور این کار را انجام می دهد اما دیگر پیدایش نشد. از این سرزمین پرواز کرد و رفت. هر کجا به دنبالش می گشتم تنها خاطره ای از او مرا دچار غمی بی انتها می کرد.

ملالی وجودم را دربرگرفت. حس می کردم تمام  روحم از بدنم دارد جدا می شود. پس این روحی که داشتم با او زندگی می کردم چه کسی بود؟ خودم بودم اما به روحش گره خورده بود. او که ناگهان رفت این گره باز نشد و آنقدر کشیده شد تا جدا شود. پاره و نخکش شده بود و من این را زمانی دریافتم که هر چه گشتم پیدایش نکردم. راستش یاد آن شبی افتادم که تا سحر در کلبه ای جنگلی بیدار مانده بودیم. من از رفتن حرف زدم اما تو رنجیدی و گفتی این حرفا رو دیگه نزن. اگه قرار باشه کسی زودتر بره اون منم.

سکوت کردم. کمی ترسیده بودم. بعد همه چیز را کنار گذاشتیم و فقط خندیدیم و لذت بردیم. همه چیز در این جهان به سرعت می گذرد. تلخ یا شیرین فرقی ندارد. از لحاظ گذشتن هر دو یکسان هستند.

فقط ما فکر می کنیم شیرینی ها بخاطر لذتشان سرعت بیشتر دارند وگرنه تلخی ها هم همین سرعت را دارند و چون ما باید تحمل کنیم کندی زمان شدت می یابد.

تجربه ی ربکا سولنیت در جستار دو سر پیکان

چقدر دقیق و کامل آنچه تجربه کرده را توصیف می کند. آدمی که چنین اتفاقی را از سر گذرانده باشد خوب می تواند تک تک کلماتش را درک کند.

تنهایی را یاد بگیر

مگر می توان فراموش کرد که آن روز در جنگل چه آوازی سر داده بود. همه محو او شدند و من حسادتم گل کرد. هیچوقت دلم نمی خواست کسی توجهش به او جلب شود. احساس خطر می کردم و می خواستم آن خلوت دونفره تمام نشود. شور و حالی به مراتب بیشتر از آنچه در جمع تجربه می کردیم. هرزمان از این ها می نویسم قلبم می لرزد. انگاری ناگاه خالی خالی می شود. و دلم می خواهد تا ابد او سکنه ی جدی قلبم باقی می ماند. کسی که هیچوقت پرواز نکند و اگر پروازش گرفت، دست مرا هم بگیرد و با خویش ببرد.

فهمیدم هر چه قلبمان پر از آدم باشد باز هم تنهایی بخش عظیمی از جهان ماست که باید با آن خو بگیریم. که اگر بلدش نباشیم یک روز ممکن است آسیبی جدی بهمان وارد شود.

عشق نافرجام