در یک بعد از ظهر تابستانی که هوا به شدت گرم بود، من روی تختم نشسته و به بالشتی تکیه داده بودم.
همه خواب بودند و من مشغول انجام کار ها و برنامه ریزی های روزانه ام بودم. آخر هفته و وقت تفریح و لذت بود
و دلم به شدت می خواست که در طبیعت قدم بزنم. کنار رودی بنشینم و به جریان متلاطم آب نگاه کنم و به
فکری عمیق فرو روم .
صدای جیرجیرک ها می آمد که مدام می خواندند و خستگی در کارشان نبود.اما عمرشان کوتاه است و اغلب دو یا سه ماه دوام می آورند و صدایشان ناگهان قطع می شود.
آیا در آن لحظه که می خواهند بمیرند؛ در آخرین نفس هایشان هم به خواندن ادامه می دهند؟
آخر به چه امیدی همینطور مدام فریاد می زنند شاید می خواهند دلی از جنس مخالفشان را بدست آورند.
(می گویند جیرجیرک ها آن صدایی که ما ازشان می شنویم را نمی شنوند و خودشان جور دیگری می شنوند
و هر کدام صدای منحصر به فرد خودشان را دارند که باعث جلب توجه جنس ماده می شود. گوششان روی زانو قرار دارد و شنواییشان خیلی قوی ست.)
خب چه اهمیتی می تواند داشته باشد وقتی قرار نیست زنده بمانند. گویا تلاشی ست مذبوحانه…
حتما خودشان خبر ندارند عمرشان چقدر است و کی به پایان می رسند. برای همین به سعی و تلاششان ادامه
می دهند شاید هم می دانند و دلشان می خواهد تا انتهای این عمر کوتاه را به این کار اختصاص دهند.
خب باید بگویم اصلا این کارشان است پس حرفم را پس می گیرم چون براساس غریزه ای که دارند این کار را انجام می دهند.
آیا ما هم حاضریم از تمام زمانی که داریم اینگونه استفاده کنیم و از کار دست نکشیم؟!
آیا می توانیم تا انتهای این عمر ، مدام مشغول کاری باشیم و در حین کار ناگهان سرمان روی گردنمان سنگینی کند و به سمتی آویزان شود؟
به راستی آخر عمر ما قرار است چگونه رقم بخورد؟ اگر بگویند فقط یک ماه زمان داریم آیا باز هم به کار مورد
علاقه مان ادامه می دهیم یا کلا ناامیدانه بقیه ی عمر را می گذرانیم؟
کاش آنقدر امید و آگاهی داشته باشیم که با این وجود باز هم ادامه دهیم و از کوشش دست نکشیم و اتفاقا
با سرعت بیشتری به کار های نیمه کاره مان بپردازیم و آن ها را به پایان برسانیم.
کاش امید در وجودمان گم نشود و بتوانیم با هر سختی ای همچنان به مثال جیرجیرک ها صدایمان را در گلو بیندازیم…
آخرین دیدگاه‌ها