آشتی با قلم در ۶ دقیقه

اوایل که خود را نویسنده نامیدم تصور می‌کردم این نام خیلی برایم سنگین است چون باید مثل بسیاری از نویسندگان بزرگ نیمی از روزم را به نوشتن اختصاص می‌دادم. برای همین ترسیدم. خیلی از اوقات چون نمی‌دانستم چه بنویسم از آن فرار می‌کردم و به کتاب خواندن روی می‌آوردم. تصور می‌کردم ایده یا حرفی برای گفتن ندارم پس چرا باید بنشینم و زور بزنم تا بالاخره چهار کلمه‌ی بی‌خاصیت نوشته شود که به هیچ دردی هم نمی‌خورد.

برای من هم گاهی شروع نوشتن سخت است اما می‌توان برای شروع چند کلمه‌ی بی‌ربط یا باربط نوشت، سپس ادامه داد. اصلن به این اهمیت نده که متن خوبی از آب در می‌آید یا نه. چون قطعن اولین چیزهایی که می‌نویسیم پر از ضعف هستند. نباید انتظار داشته باشیم که شاهکار خلق کنیم. کافیست دستمان را روی کاغذ یا صفحه‌ کلید بگذاریم و چند جمله بنویسیم بعد از آن، کلمات از زمین و آسمان برایمان می‌بارند. حالا باید خودمان شیر ذهن را ببندیم تا متوقف شود.

نوشتن شبیه بازی کردن

به نوشتن شبیه یک بازی هیجان‌انگیز نگاه کن. تصور کن تمام کلمات سرباز تو هستند و باید آن‌ها را روی کاغذ جوری به صف کنی که در کنار هم معنا پیدا کنند. مثلن می‌توانی روزانه ده کلمه انتخاب کنی و متن‌های مختلفی با آن‌ها بنویسی. به این فکر کنی که هر سرباز قرار نیست در بازی فقط یک نقش خاص را بازی کند. او می‌تواند در نوشته‌های مختلف به شیوه‌ی خاصی هنرنمایی کند. 

∗∗∗

روزهایی که بیشتر می‌نویسم و دستم گرم می‌شود ناگهان جمله‌ها یا عباراتی شکل می‌گیرند که خودم حظ می‌کنم. دوباره و چندباره می‌خوانم و می‌گویم به‌به اینه. شاید ما هزار هزار کلمه بنویسیم و نیمی از آن فقط نق و ناله یا گزارشی از روزمان باشد اما وسطش ممکن است به ایده‌ای ارزشمند برسیم. یعنی ارزشش را داشت این همه بنویسیم تا به همان یک جمله برسیم و نباید این را دست‌کم گرفت.

ماهی مرده، زنده می‌شود

اگر برخلاف ضرب‌المثل ماهی را هر وقت از آب بگیری تازه‌ست، زمانی ماهی را گرفتی و دیدی مرده است غصه نخور. در نوشتن هم گاهی استفاده نکردن از یک‌سری کلمات باعث می‌شود که در خشکی دریای وجودمان بمیرند و دیگر موقع نوشتن از قلممان جاری نشوند. برای اینکه دوباره در ذهنمان زنده‌شان کنیم کافیست همان کلمات بخصوص را برداریم و ابتدای کاغذ بنشانیم. چند دقیقه فقط نگاهشان کنیم تا ظاهرشان به خاطر سپرده‌شود. سپس در متن ازشان استفاده کنیم تا در دریای درونمان شناور شوند.

قهر کردن ما را به جایی نمی‌رساند

وقت‌هایی که با همه، با خودت، با جهان قهری، با نوشتن قهر نکن. چرا که نوشتن می‌تواند شبیه یک ناجی باشد که وسط روزمرگی‌های زندگی دستت را بگیرد و تو را به پاسخ سوالت برساند. 

پس برای آشتی با قلم این فهرست را همیشه دم دستت داشته باش.

۱. روزانه یک کلمه انتخاب کن و با آن هر تعداد جمله که می‌توانی بنویس. (هر چه بیشتر بهتر)

۲. روزی هزار کلمه آزادنویسی داشته باش. (مهم نیست چه می‌نویسی)

۳. به پیاده‌روی برو و یک رنگ خاص انتخاب کن. به هر چیزی که آن رنگی هستند توجه کن و به خاطر بسپار. سپس هر جایی نیمکت دیدی بنشین و ازشان بنویس. حتا می‌توانی شبیه یک بازی، هرجا که نیمکت دیدی بنشینی و چند دقیقه بنویسی.

۴. روزانه از هر که و هر چه غر داری روی کاغذ خالی کن تا تخلیه شوی. اینطوری هم چیزی می‌نویسی و هم از میزان خشم‌ات کاسته می‌شود.  

۵. خودت را محدود نکن و هر چیزی در لحظه به ذهنت رسید را یادداشت کن چون هر چه که بتواند کمکت کند تا دست به قلم شوی عالی است.

۶. به جزئیات اطرافت یا مکالماتی که بین خودت یا دیگران شکل می‌گیرد توجه کن و در یادداشت‌های روزانه‌ ازشان بهره بگیر تا دچار تکرار نشوی.

۷. برای خودت چالشی تعیین کن. مثلن دفترچه‌ای را بردار و بگو باید آن را در طول دو هفته پر کنم. همین که سیاهش کنی بسیار کمک‌کننده است.

۸. اسم چند کتاب خوب‌ را بنویس و قرعه بنداز. هر کتابی که اسمش درآمد را بردار و هر روز عبارتی از آن را یادداشت کن و نظر خودت را درباره‌اش بنویس.

۹. یکی از کارهایی که برای من لذت‌بخش است نگهداری خودکارهایی‌ست که جوهرشان تمام شده.  می‌توانی خودکاری را برداری و از روزی که با آن شروع به نوشتن کردی تاریخ بزنی و بگویی تا فلان تاریخ می‌خواهم تمامش کنم و هر چیزی خواستی بنویسی فقط از آن استفاده کنی. این ممکن است برای عده‌ای شوق نوشتن ایجاد کند.

۱۰. سوالاتی را لیست کن و از دوستانت یا از غریبه‌ها چند سوال بپرس و صدایشان را ضبط کن. بعد آن‌ها را یادداشت کن. سپس نظر خودت را هم بنویس. می‌توانی یک موضوع عمومی یا خاص را انتخاب کنی و تمام دریافت‌هایت را به صورت یک مقاله کامل بنویسی.  

    ∗∗∗

برای اینکه جریان متلاطم ذهن‌ات را آرام کنی نوشتن بهترین راه است. فقط کافیست به جزئیات زندگی بیشتر توجه کنی تا همیشه چیزی برای نوشتن داشته باشی.