در تاریکی، همه ما شبیه یکدیگریم!
داستایوفسکی
وقتی در فضایی تاریک قرار بگیریم، هیچ کسی دیده نمی شود. چه ثروتمند باشیم چه فقیر، چه زیبا باشیم چه زشت.
حتی اگر شغلی پر و پیمان و عالی داشته باشیم یا یک آدم بیکار و لاابالی فرقی نمی کنیم.
اما چیزی که ما را در تاریکی هم متمایز می کند چیست؟
کلمات و جملاتی که بیان می کنیم و صدایمان می تواند تمایزمان را به رخ بکشد. هر کدام از ما ممکن است به نوعی فضای تاریک را توصیف کنیم. شاید حتی غر هایمان هم متفاوت باشد.
اینکه واقع بینانه سخن بگوییم یا هر اتفاقی که می افتد مدام غر بزنیم و بهانه بگیریم.
ما به جای حرف های صد من یه غاز می توانیم رو به جلو و به سمت روشنایی حرکت کنیم و در پس هر اتفاقی یک نکته بیرون بکشیم.
همانطور که مولانا گفته است:
تو مگو همه به جنگند و ز صلح من چه آید
تو یکی نه‌ای هزاری تو چراغ خود برافروز
تو چراغ خود برافروز در دل تاریکی ها… ما می توانیم چراغی پر نور شویم تا برای خودمان راه بگشاییم که حتی وقتی خودمان مسیر را پیدا کردیم به دیگران نیز کمک کنیم و مسیر روشن را نشانشان دهیم تا گم نشوند.
اینکه با چراغی، کسی را که در حال گم شدن و سقوط است را نجات دهیم چیز کمی نیست.
پس از میان ظلمت هم می توان نوری یافت و دست افرادی را گرفت به شرط آنکه آن ها بخواهند و بپذیرند تا دستمان را بگیرند. و الا همان بهتر که در تاریکی جهل شان بمانند و بپوسند و کپک بزنند…!
آخرین دیدگاه‌ها