من: چرا انقدر اذیتم می کنی؟ من دیگه نمی خوام خاطرات گذشته رو به یاد بیارم.
مغز: متاسفم که نمیشه کاری برات بکنم. ما براساس یک سیستم خاصی عمل می کنیم و در توانمون نیست همه چیو حذف کنیم.
من: چیو نمیشه، ولم کن بابا. خستم کردی بس که درباره ی یک چیز مدام توی سرم راه رفتی.
مغز: اصلا میخوای من نباشم راحت شی، ها؟ اینطوری تازه قدرمو می دونی.
من: تو باید باشی اما یه کم سعی کن بدون آزار سر جات بشینی و فکرایی رو توی سرم نندازی که دلم نمیخواد به یادشون بیارم. میدونی که من زخم خوردم…
مغز: برو به اون قلب نازنینت بگو که سریع احساسی میشه. اصلا حرف گوش نمیکنه.
من: من دارم با تو حرف می زنم چرا پای اونو وسط می کشی. اول بیا خودتو درست کن. من خودم با بقیه ی اعضا حرف می زنم. اتفاقا سر دسته ی همشون خودتی. تویی که دستوی میدی یه کاریو انجام بدن. پس بیا و یه بار به حرفم گوش بده تا بتونم بدون فکرای گذشته زندگی کنم.
مغز: مگه به همین راحتیاست؟ باور کن نمیشه. مگر اینکه فراموشی بگیری. وگرنه کاری از دستم ساخته نیست. نمی تونم سیستمم رو دستکاری کنم. ممکنه کلا بدنت بهم بریزه.
من: خب خب اینکارو نکن. فقط بهم بگو چرا بعضی روزا آزارم میدی؟
مغز: یعنی چی؟ مگه چکار کردم؟ چرا همه چیو میخوای بندازی سر من. من طبق برنامه ای که بهم دادن کار می کنم. اصلا قصد آزار رسوندن بهت رو ندارم. اما تو گاهی زیادی ازم کار می کشی.
من: همش با یه اتفاقی ساده، خاطراتی رو با جزئیات برام زنده می کنی که بند بند وجودم میخواد برگرده عقب و اون روزای گذشته رو از بین ببره و یک خط ترمز روشون بکشه.
مغز: پس دوستش داری دیگه. وگرنه این همه به تب و تاب نمیفتادی. تعارف نکن. بهم بگو.
من: باز که داری همه چیو بدتر می کنی. اگه دوستش نداشتم که نمی گفتم اون خاطرات رو محو کن.
مغز: ای بابا مگه دست منه؟ اگه سیم کشی منو دیده باشی میفهمی چقدر پیچیده ست. قطع کردم یه سیم از اون لا به لا ممکنه تو رو نابود کنه. نمیفهمی دیگه، همش منو حرص میدی.
من: من نمی فهمم؟ هر چی میگم باز حرف خودتو می زنی. حداقل بگو این خوابای سمی چیه یه روزایی پخشش می کنی؟
مغز: تقصیر خودته که با هشدار گوشی که بیدار میشی دوباره می خوابی. منم حوصلم سر میزه و میرم از توی چیزایی که دارم یه فیلم می سازم. با فکرای خودته، به من ربطی نداره.
من: بسه بسه، دیگه حوصله ی سر و کله زدن با تو رو ندارم. انقدر منطقی هم مگه داریم؟!
آخرین دیدگاه‌ها