همه ی ما آدم ها در یک قطاریم که به سوی ابدیت پیش می رود. یکی در کوپه های معمولی تر و دیگری در کوپه های عالی و وی آی پی. یکی مشغول گوش دادن به لالایی مادرش و دیگری مات و گنگ به عکس مادری که دیگر نیست نگاه می کند. آن پسری که به لالایی مادر گوش می دهد در کوپه ی بعدی بزرگ شده و حالا اوست که به عکس مادرش نگاه می کند.
آن پسری که مادرش را از بچگی از دست داده بود. روبرویش ایستاده است. چه می خواهد از جانش؟
خلافکار شده و با کلاه سیاهی روی صورت آمده تا پولی عایدش شود. شیشه ها را می شکند و قفل گاو صندوق باز می شود. پول ها را بر می دارد و فرار می کند.
همه ی ما شاید در یک جایی از این قطار با هم روبرو شویم. حتی در یک کوپه قرار بگیریم. کسی چه می داند سرگذشت ما چگونه رقم خواهد خورد. یکی درد می کشد و دیگری تیمارش می کند.
ما همه یک جایی از زندگیمان ترک خورده چون کاسه ی چینی گل سرخی مادر بزرگ که از دست نوه اش افتاده است.
با همین ترک ها قدم می زنیم، شعر می گوییم، کتاب می خوانیم و حتی لبخند می زنیم . کسی چه می داند دردمان چیست؟ ما همیشه درد ها را پشت مشت های گره کرده و دندان های به هم ساییده پنهان کردیم. مبادا آدم ها از ما فرار کنند. که اگر درد با تنهایی گره بخورد همه چیز تمام خواهد شد.
شکارچی درد داشت اما نمی دانم چرا باز هم به گوزنی که داشت به بچه اش شیر می داد شلیک کرد.
مگر نگفتند هر که درد دارد می تواند دیگری را درک کند. مگر حیوان و انسان دارد؟
شکارت را کشتی حالا آن گوزن کوچک به که پناه ببرد؟ آن گلوله که به پهلوی گوزن خورده و صدایی که به هوا برخاسته را چه کسی جواب می دهد. صدای حیوانی را موقع جان دادن شنیده ای؟
آهس به هوا بر می خیزد. عمیق و دردناک… گویا تمام وجودش می سوزد.
صدای شلیک ، پرندگان را به پرواز در می آورد. دیگر منطقه امن نیست. دیگر نمی شود در محل زندگی شان هم راحت بنشینند و خستگی یک مسیر طولانی را در کنند.
من همان پرنده ام که تنها روی شاخه ای خشکیده نشسته است و از ترس صدایش در نمی آید. برف و باران و طوفان تکانش نمی دهد. قلب کوچکش از سرما یخ زده ولی کسی به دادش نرسیده است.
آری قلبش از تپش افتاده بود و دیگر نتوانست دوام بیاورد. سقوط کرد اما نخواست شکار کسی شود.
من مطمئنم شما هم در کوپه های همین قطار هستید. هم قطار با ثانیه های باقیمانده می خواهی چکار کنی؟
آخرین دیدگاه‌ها