راز یک عمر طولانی

به شالیزار رفته بودم . عده ای از کشاورز ها شالی ها را درو کرده بودند.زمین ها خالی شده بود.

در بعضی از زمین ها خوشه های طلایی برنج با باری که داشتند سنگین و سر به زیر شده بودند

و بخاطر بارش های اخیر روی هم دراز به دراز افتادند.

عمیق نگاهشان کردم و دستم را زیر یکی از خوشه ها گرفتم. یاد اصطلاح “سنگین بودن” افتادم.

می گویند سنگین باش گویا سنگین بودن یعنی سرت را به زیر بگیر و در مقابل هر کسی به هرهر و کر کر نپرداز.

به موقع و با فکر صحبت کن. هر کسی اینگونه باشد یعنی ذهنی فهمیده و پر بار دارد مانند شالی هایی که وقتی رسیدند سنگین شدند و به سمت پایین خم شدند.
تا به حال از این زاویه به موضوع توجه نکرده بودم. برای خودم جالب بود که ذهنم سریع این تصویر را به اصطلاحی ربط داد.
حدودا دو هفته بود که بیرون نرفته بودم چقدر همین بیرون رفتن و دیدن طبیعت حالم را بهتر کرد.
به نور درخشان خورشید که روی آب افتاده بود و حالت اکلیلی به آن قسمت از آب داده بود نگاه کردم چقدر دیدنش مرا شگفت زده کرد.

دلم این روز ها می خواهد بیشتر کتاب بخوانم انگار رفیقم در این روز های غمگین و سرد شده است.
دستم را می گیرد و به جای جای جهان می برد .

امروز به اکیناوا و اگیمی در ژاپن رفتم . پای صحبت مردمانش نشستم . به سنشان و رمز این عمر طولانی توجه کردم که چقدر شاد بودن و بدون نگرانی و استرس زندگی کردن می تواند موجب افزایش سن شود.

البته داشتن یک هدف یا همان ایکیگای حتی در سنین پیری خیلی می تواند به این طول عمر کمک کند و نقش اساسی دارد.

آن ها می گویند ما در نود سالگی هنوز کودکی در وجودمان زنده است. و به کسی که هشتاد و خورده ای سنش بود می گفتند جوان است . همین افکار ماست که ما را سرزنده و جوان نگه می داد .

واقعا راست می گویند سن فقط یک عدد است. برای خودشان جشن تولد می گرفتند. دور و برم که میبینم، بیشتر مردم کشورمان وقتی پیر می شوند دیگر حال و حوصله ندارند چه برسد بخواهد تولد بگیرند . می گویند برای این کار ها سنی از ما گذشته است.
چقدر دلم می خواهد مانند ساکنین آن روستا بدون دغدغه و استرس زندگی را بگذرانم. چقدر باید روی خودم کار کنم تا بتوانم به افکار منفی و آشفته ام سر و سامان بدهم و دیگر این همه نگرانی نداشته باشم. بتوانم شاد و با لبخند به ادامه ی زندگی بپردازم.