لیوان دمنوش اسطوخدوس و خطمی و بابونه را به دهانم نزدیک کردم. بخارش به سمت بینی ام رفت اما هیچ بویی از آن حس نکردم حتی طعمش را هم متوجه نشدم و به راحتی آن را سر کشیدم؛ حس غریبی ست.
به روزهایی که طعم ها آزارم می دادند یا مرا شگفت زده می کردند فکر می کنم. حالا نه عذابم می دهند نه خوشمزگیشان زیر دندانم باقی می ماند. دلم می خواهد حالم از خوردن دمنوش و بوی تندش بد شود اما حسش کنم.
چقدر احساس کردن ارزشمند است حالا که ندارمش بیشتر به ارزشش پی می برم.
باران می بارد و من اینجا در اتاق پذیرایی خانه ی روستایی مان نشسته ام. به روز های باقی مانده ی قرنطینه فکر می کنم.
فکر می کنم حالا ده روز از وقتی علائم داشتم گذشته اما از وقتی که به پزشک مراجعه کردیم هشت روز شده است. شش روز دیگر باقیست تا دیگر انتقال دهنده نباشیم.
دلم می خواهد بنویسم اما بعضی اوقات حال و حوصله ندارم. اصلا مهم نیست چه بنویسم. همین روز مرگی ها
خوبند فقط دلم نمی خواهد رشته ی متصل به هدفم قطع شود. حداقل روزی نیم ساعت دستم در حرکت باشد خوب است.
به فرش های لول شده ی روبرویم نگاه می کنم. فرش هایی که به فرش شویی بردیم و شسته و تمیز اینجا روی هم قرار دارند . نمی دانند کی قرار است دوباره پهن شوند. چون مقصدشان خانه ی شهرمان است.
امروز کتاب ملودی شهر بارانی از اکبر رادی را می خواندم . نمی دانم چه شد دلم خواست این را بخوانم.
شاید بخاطر بارش های این روزهاست. مردادی که بارانی ست و باران هایش شبیه باران های آبان است.
اما حالا که اینجا نشسته ام کمی گرمم شده است و عرق کردم، دو سه روز پیش هوا خیلی خنک شده بود.
امروز بعد از ظهر هنگام تماشای فیلم خوابم برد یک ساعت بعد که از خوب بیدار شدم حس بدی داشتم . انگار حالم بد بود و احساس سنگینی در قفسه ی سینه ام داشتم اما حالا حالم بهتر شده است.
یک گلابی و یک کوکی و بیسکوییت ساقه طلایی خوردم. یک ساعت بعد یک لیوان آب سیب و آب هویج خوردم .
حالا هم بعد از نوشیدن لیوانی دمنوش شروع به نوشتن کردم. نوشتن مرا از این لحظه و اینجایی که هستم جدا می کند. خدایا شکرت که می توانم بنویسم و حال خوبی از این کار بگیرم.
چرا نمی دانم چگونه باید از نوشتن و حس خوبی که دریافت می کنم بنویسم. چقدر سخت شده تعریف و توصیف این عمل. همین را فقط می توانم بگویم که حس آرامشی در نوشتن است که با هیچ چیز عوضش نمی کنم …
آخرین دیدگاه‌ها