هر بار که شروع به نوشتن می کنم در هر متن کوله باری از تجربیات زیسته مرا یاری می رسانند و اثری روی نوشته هایم می گذارند . گاهی شگفت زده می شوم از برخی کلمات که از ذهنم رها شده اند و خودشان را میان جملاتم جا داده اند.
به یاد نمی آورم آن واژه را کی و کجا خواندم. اما تاثیر مطالعاتم را در نوشته هایم به وضوح می بینم و چشمانم برق می زند. هر بار این شگفتی مرا ترغیب می کند تا کتاب های بیشتری بخوانم و البته بیشتر برای نوشتن تمرین کنم. پاداش نوشتن در خودش است . من این جمله را عمیقا درک کردم . می دانم هر چه بیشتر بنویسم خود نوشته مرا شگفت زده می کند و این بهترین پاداش ممکن می تواند باشد.
وقت هایی که خیلی حالم گرفته وقتی سراغش می روم، درد دلم چون پرنده ای از قفس تن رها می شود و روی صفحه ی خالی می نشیند. بعد از این آزادانه نوشتن سبک می شوم . بیشتر از هر دوستی خودم به خودم کمک می کنم تا امیدم برگردد. نوشتن معجره نمی کند که بخواهیم هر زمان مشکلی داریم با انجامش مشکل محو شود. اما می تواند تسکینی باشد بر حرف هایی که نمی توانیم پیش کسی بازگو کنیم . می تواند ما را بیشتر با خودمان آشنا سازد و مسیر رشد را برایمان هموار سازد.
اگر می خواهید هر بار که دست به قلم می برید شگفت زده شوید. از قبل به چیزی که می خواهید بنویسید فکر نکنید. بگذارید ناخودآگاهتان فعال شود و دستتان شروع به حرکت کند. جلوی هیچ چیزی را نگیرید و بگذارید جاری شود. گاهی از میان همین نوشته ها و آزادی دادن به خود می توانیم ایده ای برای داستان یا متنی کوتاه برای یک پست را بیرون بکشیم. و بعدا بیشتر به آن شاخ و برگ بدهیم.
من می‌نویسم
تا خود را به شگفتی وادارم.
–جفری هیل، شاعر
آخرین دیدگاه‌ها