۱)
ما خودکار ها دوست و همراه نویسندگان هستیم. خیلی دلمان می خواهد در دست آدم های این چنینی بیفتیم اما خیلی از دوستانمان دست افرادی که مشاغل دیگری دارند می افتند. آن ها شاید هر روز اندکی ازمان استفاده کنند. یکی از دوستانم وقت داشت از ما جدا میشد گفت: این مرد حتما مدیر یک شرکت است. البته این را از روی طرز صحبت و ریخت و قیافه اش گفته بود. یک مرد جاافتاده ی کت شلواری بود که از بین همه ی ما او را برداشت.
۲)
این قسمت ماست که دست چه کسی بیفتیم اما همیشه دلمان می خواهد هر روز دستی محکم بغلمان کند و با احترام بعد از نوشتن در جامدادی(چرا جاخودکاری نه؟) قرارمان بدهد. از اینکه آن دستی که انگشتانش ما را در آغوش می گیرند زمخت یا لطیف باشد هم حس متفاوتی پیدا می کنیم. دست های لطیف آرام تر گردنمان را نگه می دارند تا بنویسیم. بعضی آدم ها با حرص ما را در دست می گیرند. انگار دارند آن عصبانیت از ارباب رجوع را روی ما خالی می کنند.
۳)
ممکن است ما تا آخر عمرمان دست یک فرد باشیم یا بعد از مدتی با تغییر موقعیتی دست آدم دیگری بیفتیم. ما برعکس شما آدم ها دلمان می خواهد بیشتر ازمان استفاده شود و عمرمان زودتر سر برسد. این برایمان موفقیتی ست که در مدت زمان اندک توانستیم جوهرمان را در راه تمرین و کسب آگاهی صرف کنیم. برای خودمان دعا می کنم که دست آدم های خوب بیفتیم و چیز های خوبی با ما بنویسند.
۴)
بعضی ها پرتمان می کنند. آن ها نمی دانند ممکن است ما دردمان بیاید. ما آبی ها بیشتر مورد استفاده قرار می گیریم چون رنگ جوهرمان طوری است که تکراری نمی شود و چشم را هم اذیت نمی کند. یکی از دوستان دیگرم تعریف می کرد که دلش می خواهد دست یک بچه ی کلاس چهارمی بیفتد چون آن ها تازه با خودکار شروع به نوشتن می کنند و ذوقی متفاوت با بقیه ی افراد دارند.
۵)
از آن بچه هایی که بیخودی جوهرمان را روی دفتر حرام می کنند هیچ خوشمان نمی آید و دوست داریم زودتر کسی ما را از دستشان نجات دهد. آدم های بیخیال را هم دوست نداریم. نا کسانی را دوست داریم که افکارشان را مکتوب می کنند و ما را به عنوان ابزار کارشان می دانند. من به شخصه حاضرم برای این افراد جان بدهم و خونی که در لوله ام هست را تقدیمشان کنم. دست این آدم ها آرامش را به من تزریق می کند و با هر کلمه که می نویسد کیفور می شوم.خودکاری که با شما حرف های فراوان دارد.
درد و دل هایم ادامه دارد…
آخرین دیدگاه‌ها