دارم خیالبافی می کنم. نخ های خیال را برای بافتن از هیچ کجا نمی توان پیدا کرد. نخش از وجودمان ساخته می شود و وقتی خیالات سرازیر می شوند، قرقره ی پر نخ در قسمتی از سر شروع به حرکت می کند و با هر خیال کم و کمتر می شود. با این نخ های نامرئی به بافتن ادامه می دهم. گاهی به جاهای خوبی هم می رسم.
ایده های مختلف برای یک داستان درجه یک به ذهنم می رسد. می خواهم دست نگه دارم اما گویا این قرقره تا به ته نرسد، دست بردار نیست. بالاخره بعد از یک ساعت به تهش می رسد و یافتن متوقف می شود.
خیالبافی شبیه کاموا بافی یا قلاب بافی است. با آن می توان بهترین لباس ها را بافت و گاهی هم یک جای کار خراب می شود و دانه ای در می رود. آنوقت بازش می کنند و از نو آن قسمت را می بافند.
شاید خیالاتمان هم دانه اش در برود و بعدا متوجه شویم. آنوقت می توانیم درستش کنیم. حالا عیبی هم ندارد همان لحظه نشد، بالاخره درستش خواهیم کرد. برای یک عده شاید حتی همین بافتن خیال هم سخت باشد یعنی چندان به خیال بافی مشغول نباشند یا خیالباف بودن هم یک ویژگی متفاوت است که هر کسی آن را ندارد.
برای منی که خیالبافم تصورش سخت است که بقیه دارای این قوه نباشند. البته قوه ی تخیل را همه دارند فقط یک عده کمتر از آن استفاده می کنند و میزان پر و بال دهی به آن در وجودمان اندک است.
راستش من هیچوقت یاد نگرفتم کاموا ببافم یعنی اصلا الان بلد نیستم اما با نخ خیال خیلی خوب دارم می بافم و مهارتی بسیار پیدا کرده ام. البته ربطی ندارد چون تو می توانی یک چیز را بلد باشی دیگری را نه.
از نظر من زن ها بیشتر خیالبافی می کنند و راجع به هر چیز قبل از وقوع خیال می کنند و حتی آنقدر در خیالشان غرق می شوند که همان لحظه لبخندی می زنند و ته یک چیز را با کسی که دوستش دارند می بینند. در نهایت گره های خیال را هم می توانم باز کنم و هر کجا که با پیچیدگی مواجه شد از نو ببافم.
جالب است تو تا ابد به بافندگی مشغولی چون تو یک نویسنده ای. کلاف های خیال را بر می دارم و هر زمان که بخواهم و هر کجا که باشم خیالبافی می کنم. حیف که خیالبافی فروشی نیست وگرنه خیال می بافتم و به هر کس که می خواست می فروختم و پول در می آوردم. و این بسیار جذاب میشد.
پیشنهاد خواندن مرتبط با این موضوع:
آخرین دیدگاه‌ها