در نگاهش برق ستاره ای را میشد دید. تیک تاک ساعت از لا به لای شکاف های دیوار به خیابان می ریخت. نگاهی به عقربه ی دقیقه شمار انداخت که قصد داشت از بقیه جلو بزند، دریغ از اینکه همگی کار خاصی انجام می دادند. و آنجا میدان مسابقه نبود.
تسنیم روبروی آینه ایستاد. قدش داشت از آینه بلند تر میشد. روسری بزرگ نوک مدادی اش را روی سر گذاشت و همانطور که به موهای مواجش دست می کشید تا حالت بگیرد، صدای زنگ تلفن را شنید. روسری روی صندلی افتاد و صندلی عروس شد.
تسنیم تلفن را برداشت و گفت: من اصلا خبر نداشتم… امروز راس ساعت چهار می خواستم ببینمش.
صدایش بغض آلود شده بود. عقربه ی دقیقه شمار داشت از ساعت شمار سبقت می گرفت. تلفن از دستش رها شد و او به سرعت به اتاقش رفت. صندلی دیگر عروس نبود.
تسنیم در سکوت روسری سر کرد و اشکی از گوشه ی چشمش تا نزدیک چانه اش سر خورد.
از خانه بیرون زد. کلید را فراموش کرده بود. کاش خودش را فراموش می کرد. هوا تب دار و مریض بود. چون تسنیم دلش گرفته بود اما به جزهمان دو قطره اشک دیگر اشکی جاری نشد.
کوچه ها خلوت بودند. بوی خاک می آمد. شاخه ای خشکیده زیر درختان بلند سرو افتاده بود. تسنیم عجله نداشت. می خواست بیشتر فکر کند.
انگار او را همه جای خیابان می دید. به جای تمام عابران او راه می رفت و از کنار تسنیم می گذشت.
لحظه ای سرش گیج رفت و آسمان دور سرش به لرزه در آمد. رعدی ناگاه او را از آن حالت بیرون کشید. هر چه می رفت نمی رسید.
یک شاخه گل رز ، روی نیمکتِ کنار خیابان به چشمش خورد. شاخه ای سرخ که هیچکس انگار آن را ندیده بود. تسنیم آرام گل را برداشت و به راهش ادامه داد. بالاخره به بیمارستان رسید. سکوت چون دریلی، مغز او را سوراخ می کرد و وارد سرش می شد.
به زحمت خود را به ایستگاه پرستاری رساند و لبِ ترک خورده اش را با زبان تر کرد و گفت: اینجا آوردنش؟ حالش چطوره؟
پرستار گنگ و پرابهام به او نگریست. سپس نامی بر زبان تسنیم جاری شد. پرستار نام را چک کرد و گفت: حالشون خیلی بد بود بردنش اتاق عمل…
تبسم در جایش وا رفت. گل سرخ نقش زمین شد. نمی دانست باید به کدام سو برود.
پرستار تا او را به این حال دید، زیر بغلش را گرفت و روی صندلی نشاند. تبسم چند بار زیر لب گفت: یا کاشف الکرب… یا کاشف الکرب… دیگه تحمل غم رو ندارم. بهم برش گردون!
آخرین دیدگاه‌ها