خیلی از اوقات همه چیز قرار نیست مطابق ذهنیات ما پیش برود. ما باید یاد بگیریم که هر بار اگر آنچه می خواستیم را بدست نیاوردیم، صبوری پیشه کنیم. چگونه؟ چطور باید به یک کنترلگر خوب تبدیل شویم؟
یک روز هایی آنچه نیاز است را قطع کنیم. مثلا بگوییم امروز نباید فلان کار را انجام بدهم و باید تمام سعیم را بکنم که روی دو کار دیگر متمرکز شوم.
اینکه بتوانیم کم کم جلوی آنچه نفسمان می خواهد بایستیم آنوقت قدرت را در وجودمان حس خواهیم کرد. نفس ات می خواهد به جایی بروی که وقتت برای کارهای مهم از دست می رود، به نفس ات بگو نه و روی همان کاری که برنامه اش را ریخته بودی تمرکز کن. راحت است؟ قطعا نه، روز های ابتدایی آنقدر سخت است که حس یک معتاد را تجربه می کنی مخصوصا اگر کاری برایت عادت شده باشد.
ما با انجام تمرین ها و چالش های مختلف به خودمان این فرصت را می دهیم که بسیاری از صبر های درونیمان را محک بزنیم. صبر در مقابل یک خواسته ی قلبی، صبر در برابر یک نیاز، صبر در برابر ندیدن یک فرد با ندیدن هر چیز دیگری مثل یک فیلم.
صبرسازی
اگر در هر مواردی در زندگی صبر داشته باشیم آنوقت چقدر موفق تر عمل خواهیم کرد. من دارم به این درک می رسم که فلان کار برایم خوب نیست پس وقتی وسوسه شدم انجامش دهم جلوی خودم را می گیرم. مثلا پنج دقیقه از جایم بلند می شوم و در خانه قدم می زنم. بالاخره حس اولیه ای که برای انجام آن کار داشتم محو می شود.
همین چند دقیقه تحمل طی زمان صبرساز است.
آدمی که بتواند در هر شرایطی صبور باشد قطعا روز های بهتر را تجربه خواهد کرد. حتی با اندوه هم می توان صبور شد اما کم کم دیگر همه چیز عوض خواهد شد.
تو ناخودآگاه برای چیزی صبر می کنی و اتفاقا اصلا تمرکزت بهم نمی ریزد زیرا ذهنت این کار را پذیرفته و می داند بارها تکرار شده و به نفعش بوده است. اگر بشود با همین فرمان پیش رفت قطعا در تمام روابط هم بهتر عمل خواهیم کرد.
در روابط با دوستان، خانواده و حتی روابط عاطفی همسر و فرزند. ساختن خود و ساختن یک تفکر شفاف تمام زندگی را تحت الشعاع قرار می دهد و تو به خودت افتخار می کنی که یک استقلال درونی بدست آوردی و می توانی بدون وابستگی هر کاری انجام دهی.
یاد گرفتم که…
من در این سال ها بسیار در تلاش بودم که عادت های خوبی در درونم بسازم. بیشتر صبر کنم. یاد بگیرم همه ی آدم ها ماندگار نیستند و وابستگی ام را به حداقل برسانم. تمام این ها با رنج همراه بود و همچنان هست چون تا در شرایطی خاص قرار نگیریم نمی دانم موفق شدم یا خیر.
امیدوارم که دیگر مثل گذشته نباشم. خودم را نبازم و انسانی وارسته و صبور باشم. سال جدید را با این ویژگی ها می خواهم بسازم و می دانم هر آدمی توان تغییرات اساسی را دارد. تغییری در درونیات و ذهن و آنچه به آن مرتبط است.
هر آدمی دلش می خواهد کسی را کنار خودش داشت باشد. کسی که همراه و مشوق او باشد، دوستش داشته باشد و… اما ساختن تمام زندگی با این فکر ها کارساز نیست.
تو یک فرد را داری و با او عهد می بندی تا در کنار هم رشد کنید اما تو مسیر خودت را داری و او مسیر منحصر به فرد خودش. شما در طی این راهی که برگزیده اید تنها می توانید به هم کمک کنید، حس خوب ایجاد کنید و پا پس نکشید.
صبر کنید و ساختن را یاد بگیرید. به هر مشکلی که رسیدید صحبت کردن را فراموش نکنید. کنار کسی زندگی را ساختن بسیار سخت است اما می توان به یک رشد خوبی در این راه رسید که با تنها بودن این رشد شاید فرق کند.
تجربیات آدم را بزرگ می کنند.
آخرین دیدگاه‌ها