راحت بودن با تنهایی با وابسته نبودن رابطه ی مستقیم دارد و به این معناست که بتوانیم در هر شرایطی روی خودمان حساب کنیم و برای هر کاری به دیگری وابسته نباشیم.
همین به ما حس قدرت می دهد. قدرتی که قرار است ما را بزرگ کند و باعث شود عزت نفسمان افزایش پیدا کند. بعضی اوقات ممکن است فکر کنیم تنهایی آسیب زاست در حالی که تنهایی معانی متفاوتی دارد اینکه ما کدام را انتخاب می کنیم مهم است. تنهایی که با خودخوری و افسردگی باشد جلوی خیلی از کار هایمان را می گیرد و در واقع نباید بگذاریم این تنهایی ادامه دار شود.
«شوپنهار می گوید اساسا هر فردی فقط می تواند با خودش هماهنگ باشد و هرگز نمی تواند با دیگران، حتی با دوستان یا شریک زندگی اش، هماهنگ باشد، زیرا ناهماهنگی اصلا همیشه ناشی از ارتباط میان افراد متفاوت است.
ترس و تنهایی بسیار بنیادی تر از عشق ما به دیگران است، و اگر کسی می خواهد زندگی خوشی داشته باشد باید بتواند بر این ترس غلبه کند.
فقط با ترک جمع و رفتن به دنبال خلوت تنهایی است که فرد می تواند «آن خویشتن والاترش» را کشف کند. طبق نظر نیچه تعامل با دیگران فقط گهگدار می تواند خوب و مفید باشد، اما آن هم باز به شرطی که پس از آن بتواند آسوده خاطر به آغوش خلوت خویش باز گردد.
البته هم تنهایی خوب داریم و هم تنهایی بد، و شخص باید « تنهایی خوب،آزادانه،فارغ بالانه و شادمانه» را برگزیند. با این همه توانایی تحمل خلوت و تنهایی را باید آموخت. و البته هر کسی توانایی دست یافتن به تنهایی خوب را ندارد.
«در خلوتِ تنهایی همه آن چیز هایی که فرد با خودش وارد این خلوت می کند رشد می کنند،از جمله آن جانور درون. برای همین است که خلوت و تنهایی را نمی توان به عده کثیری توصیه کرد»
به هر روی ما نباید زودتر از موقع خودمان را به دست تنهایی بسپاریم. ما فقط پس از آنکه توانستیم به شخصیتمان شکل بدهیم می توانیم به خلوت خودمان پناه ببریم. از سوی دیگر ظاهرا نیچه فکر می کند فقط در خلوتِ تنهایی است که می توان به شخصیت واقعی خویش شکل داد.»
“از کتاب فلسفه تنهایی”
اگر یاد بگیریم که با تنهایی راحت باشیم به معنای واقعی به خودشناسی سپس به خدا شناسی می رسیم. به یک زندگی شاد و با رضایت دست پیدا می کنیم.
آخرین دیدگاه‌ها