از اولش هم می‌دانستم که خیلی از آدم‌ها همیشه به نفع خودشان فکر می‌کنند. شاید بدانند دارند اشتباه می‌کنند اما هیچوقت اعتراف نمی‌کنند که بله تو راست میگی. یا نمی‌خواهند معذرت خواهی کنند. دیشب بالاخره زهرای جدید پایش را توی یک کفش کرد و گفت بسه این همه درگیری ذهنی

اگر بخواهی تمام آدم‌هایی که دوستشان داری را نام ببری، خودت چندمین نفر هستی؟ خیلی از ما آدم‌ها خودمان را فراموش می‌کنیم یا در مسیر زندگی کسانی سر راهمان قرار می‌گیرند که فکر می‌کنیم مهم‌ترین آدم‌های زندگیمان هستند و چند ماه از این رابطه نگذشته می‌فهمیم آن چیزی که فکر

اولین باری نبود که جنگل می‌رفتم اما اگر هزار بار هم دل به جنگل و دریا بزنم باز هم برایم تازگی دارد. چقدر زود دو روز گذشت. برای شما هم این گذر زمان چون برق و باد است یا فقط من اینگونه فکر می‌کنم. البته گاهی وقت‌ها هم تصور می‌کنم