لبریز از شادی و امیدم. از حسی تکرار نشدنی. به خودم یادآوری می‌کنم که کی هستم؟ به اینکه الان چه کسی هستی نگاه نکن به این نگاه کن که قرار است تبدیل به چه آدمی شوی و خودت را در آن جایگاه ببین. در طول روز که چندین و چند

انگار از کودکی با فکرهایم قصه‌ی‌ زندگی را آغازیدم. نمی‌دانم چه شد که خدا مرا وارد این دنیا کرد. مگر می‌شود بدون دلیل به اینجا آمده باشم. اگر قرار بود بیهوده باشم که اصلن آفریده نمی‌شدم. حالا شبیه کودکی که دنبال توپش می‌دود، من دنبال اهداف و رسالتم می‌دوم. گاهی

همان روز که چیزی در درونم ناگهان فرو ریخت. همه چیز شبیه اشک از سر و روی زندگیم جاری می‌شد. فریاد زدم و گفتم دیگه خسته شدم. خدایا نجاتم بده. هنوز اتفاقی نیفتاده بود. هنوز وقت داشتم بپذیرم که چیزی در وجودم هست که باید تغییرش دهم وگرنه روزگار می‌چرخد