همه‌ی ما آدم‌ها می‌گوییم که می‌خواهم فکر کنم اما خیلی‌ از ما هنوز نیاموختیم که چطور به هر مسئله‌ای باید اندیشید. گاهی فکر کردن برایمان حتا سخت‌تر از کارهای فیزیکی‌ست و خسته‌مان می‌کند. از بس به ذهنمان فشار آوردیم و مدام بافتیم و بافتیم دیگر نایی برایمان باقی نماند. اما

دیشب یولداش جونم، صبا در گروه این ۵ نفر پیامی گذاشت و مرا خطاب قرار داد: چرا چیزی منتشر نمی‌کنی؟ پاشم بیام بابل دعوات کنم؟ در جوابش نوشتم: آرههه، پس من انجام نمیدم که تو بیای. (ایموجی چشم قلبی و خنده) یولداش صبا: اگه بنویسی میام.(ایموجی بوس و قلب) من: