همه ی ما آدم ها ممکن است در طول روز به هر دلیلی از دست آدم های مختلفی عصبانی شویم.
مثلا یکی قوانین رعایت نمی کند، دیگری همیشه می خواهد بگوید حرف خودش درست است و آن یکی خستگی های سرکارش را به خانه می برد و تا یک کلمه با او حرف می زنی فریاد می کشد.برای هر کسی این مدل اتفاقات پیش می آید.
برای چه عصبانی می شویم؟چرا مدام سر هیچ و پوچ فریاد می زنیم؟ خیلی وقت ها به جای اینکه با یک کلمه جواب کسی را بدهیم با خشم می گوییم خب معلومه دیگه چقدر می پرسی. و اینگونه اوضاع را بهم می ریزیم.
مگر گفتن یک کلمه چقدر سخت است که آن را دریغ می کنیم. آن لحظه ای که اعصابت بهم ریخته یا حرکتی عصبانی ات می کند اندکی به خودت مهلت بده حرفت را مزمزه کن. ببین اصلا درست است این لحظه داد و بیدار راه بیندازی؟ اصلا این عصبانیت کاری را درست می کند؟
قطعا عصبانی شدن آتش بحث و جدل را بیشتر می کند. گویا شعله ی آن را با دستان خودمان بیشتر و بیشتر می کنیم. دست آخر راه به جایی هم نمی بریم جز اینکه داغ می کنیم و گوشه ای می افتیم. انگار انرژی زیادی را سر چیز بیخودی که با یک حرف زدن ساده حل میشد،هدر دادیم.
حواسمان باشد زود از کوره در نرویم زیرا آتشمان ممکن است اطرافیانمان را بسوزاند
اول کوره را خاموش کنیم. بعد که سرد شد آنوقت بنشینیم صحبت کنیم تا نه به اعصاب خودمان آسیب وارد کنیم و نه بقیه را ناراحت.مشکل این روزهای ما تنها تامل نکردن است. زود پاچه ی یکدیگر را می گیریم مبادا بگویند تو اشتباه می کنی. آنوقت تا خرخره ی طرف را نجوییم خیالمان راحت نمی شود.
آخرین دیدگاه‌ها