ما آدم ها گاهی فراموش می کنیم خودمان را دوست داشته باشیم و همیشه دنبال این هستیم که دیگران چقدر دوستمان دارند.
بعضی روز ها که بی حوصله هستیم و کسی سراغمان را نمی گیرد سخت دلگیر می شویم. احساس می کنیم تنهاییم و کسی واقعا دوستمان ندارد. همیشه فقط به زبان آورده اند اما پای عمل که رسید حتی چند روز در میان حالمان را هم نپرسیدند.
اینجاست که کم می آوریم. در خودمان فرو می رویم. چون خودمان را دوست نداریم و مدام داریم این تشنج را در درونمان بیشتر می کنیم که “هیچکس دوستم ندارد” درست است که ما دلمان می خواهد کسی را داشته باشیم تا همیشه کنارمان باشد اما این امکان پذیر است؟
پس خودمان در درجه ی اول باید بتوانیم در هر شرایطی خودمان را دوست بداریم و اگر کسی هم کنارمان نبود بتوانیم از پس افکار آزاردهنده رها شویم.
دوست داشتن اولین قدم برای رسیدن به یک خود برتر است.
گاهی نیاز است خود در آغوش بگیریم. در گوش خودمان یادآوری کنیم که تو دوست داشتنی ترین موجود زمین هستی.
آخرین دیدگاه‌ها