نوشتن راهی برای خودشناسی

حتما تا به حال خیلی برایتان پیش آمده که ذوق چیزی را داشته باشید.

مثلا همین حالا من چنان با ذوق، دلم می خواست بیایم بنویسم که انگار قرار است

با دوستی که مدت ها او را ندیده ام ملاقات کنم. درست همینطور خواستنی!

وقتی دلت می خواهد با کسی درد و دل کنی اما از طرفی هم دوست نداری به کسی آن چیز را

بگویی یا فکر می کنی باعث ناراحتی اش می شود. تنها راه نوشتن است.

نوشتن و خواندن نوعی تراپی است و از حال بد تو را به حال خوب سوق می دهد.

مثلا بنشینی کنار پنجره ی اتاقت همانطور که باد پرده ها را به پرواز در آورده و خنکی اش

در پوستت نفوذ پیدا می کند ، از هر چی در ذهنت می گذرد بنویسی .

چنان عادت کرده ام که اگر چند روز نوشتن را کنار بگذارم یا کار دیگری باعث شود ننویسم دلم تنگ می شود .

من به عنوان کسی که چند ماه است تقریبا هر روز می نویسد . برای همه نوشتن را تجویز می کنم،

اصلا مهم نیست مشغول چه کاری هستی حتی اگر پنج دقیقه وقت پیدا کردی هر آنچه در ذهنت می گذرد را بنویس.

چیز سختی نیست و نیاز هم نیست خودت را سانسور کنی چون قرار نیست آن نوشته را کسی بخواند.

از شخصی ترین مشکلاتت بنویس. گاهی هنگام نوشتن ناگهان کلمات طوری کنار هم چیده می شوند

که به خودت می گویی همین است . باید این کار را انجام دهم.

نوشتن درباره خود و هر آنچه اتفاق می افتد و اینکه واکنش هایمان در قبالشان چگونه است باعث می شود

به خود شناسی برسیم و کم کم از ناخودآگاهمان هم مطلع شویم.